De term bitrate wordt voornamelijk gebruikt voor netwerkverbindingen en de kwaliteit van geluidsbestanden (bijvoorbeeld MP3 of WAVE). Het gaat dan om het aantal bits dat:

1. maximaal per seconde kan worden verzonden of ontvangen;
2. het aantal samples dat per seconde wordt genomen.

Ad 1: De maximale hoeveelheid data die een netwerkkaart door een netwerkverbinding kan pompen, wordt gemeten in kilo- of megabits per seconden. In min-of-meer recente computers zitten netwerkkaarten die 10 en 100 Mbit/seconde aan kunnen, in full- en half-duplex-modus. Ter vergelijking: ondergetekende heeft momenteel de beschikking over een 2 Mbit adsl-verbinding, wat betekent dat ik in theorie tot 2048 kilobits per seconde kan verplaatsen via internet. Dat komt neer op zo'n 256 kilobytes per seconde. [ Zie hier hoe dat zit. ] Da's leuk, maar in de praktijk red ik dat niet, ondermeer doordat een deel van de capaciteit wordt gebruikt om informatie uit te wisselen over de activiteiten: mijn computer en de computer aan de andere kant van de lijn zitten samen in een groepje, om te doen wat ik wil. Behalve dat zij dit doen, overleggen zij onderling over hoe zij dit doen en over tussentijdse vorderingen. Dit heet met een mooie term overhead.

Ad 2: Digitale geluiden en beelden zijn een vereenvoudigde weergave van de werkelijkheid. Dat wil zeggen: van muziek wordt iedere seconde een aantal "steekproeven" genomen, om te registreren hoe de muziek klinkt. Hoe vaker dit gebeurt, des te beter is de geluidskwaliteit. Vergelijk dit met een foto van een digitale camera: hoe meer pixels (beeldpuntjes) er in een centimeter zitten, des te beter oogt de foto.