Windows-gebruikers denken in termen van C-schijven, D-schijven enzovoort. Je kunt natuurlijk wel een naam aan zo'n schijf geven, maar het blijft de C-schijf, de D-schijf enzovoort.

Bij Apple werkt dat anders: schijven worden aangeduid met hun 'volume label'. Standaard heet de harde schijf in je Mac 'Macintosh HD'. Het volledige pad naar een programma op die harde schijf met de naam 'Safari.app' is dan 'Macintosh HD/Safari.app'. Op de C-schijf van een Windows-machine zou het programma Safari.exe het pad 'C:\Safari.exe' kennen.

Het voordeel van de Windows-aanpak is dat je het label van de schijf kunt veranderen zonder dat het pad verandert. Of je die C-schijf nou 'Windows', 'Programmas' of 'HardeSchijf' noemt, het pad blijft hetzelfde. Bij Apple niet, want als ik de naam van de schijf verander in 'Umbwungi HD', wordt het pad naar Safari.app 'Umbwungi HD/Safari.app'.
Dat is niet zo erg als het lijkt, want Mac OS X begrijpt dat ik de naam van de schijf gewijzigd heb en dat hij daarom het programma nog steeds op die schijf moet zoeken. Het voordeel van de Windows-aanpak

Het voordeel van de aanpak van Apple is iets moeilijker uit te leggen. Er zijn aardig wat cd's die zowel voor je computer wat leuks hebben (spelletjes, achtergronden voor je bureaublad) als de muziek die je gewoon wilt horen. Die cd's hebben in feite twee partities. Kort gezegd: er is een stukje cd met muziek en een stukje met computerbestanden en voor je computer lijken dit twee aparte cd's.

De Gorrilaz brachten een tijdje terug een cd uit die in mijn Windows-machine alleen maar de computerbestanden liet zien, tot ik een muziekprogramma opende. Mijn Mac toonde twee cd's: één met de muziek en één met de computerbestanden.

Windows kent, kort gezegd, een beperkt aantal cd-stations (iedere drive krijgt een letter) met eventuele opties verborgen achter de schermen, Apple kent geen echte grenzen aan het aantal cd's en andere schijven dat in beeld verschijnt.